"Oczywistą oczywistością" jest, iż rodzice utrzymują swoje dzieci, dostarczając im niezbędnych środków utrzymania, kształcenia i wychowania. Obowiązek dostarczenia środków utrzymania oraz wychowania został wprost nazwany przez ustawodawcę obowiązkiem alimentacyjnym (art. 128 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd też, w języku potocznym przyjęło się słowo "alimenty" (czy szerzej " alimenty na dzieci, syna, córkę" itp.) na określenie świadczenia pieniężnego na rzecz członków rodziny. Zgodnie z kodeksem, rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Nie ma w tym przypadku żadnej cezury wieku, oznacza to tym samym, że obowiązek alimentacyjnych wobec dziecka trwa nadal, pomimo, iż stało się ono pełnoletnie. Jednakże w stosunku do dziecka pełnoletniego, rodzice mogą uchylić się od spełnienia obowiązku
alimentacyjnego w dwóch przypadkach. Po pierwsze, jeśli utrzymanie
dziecka byłoby połączone z nadmiernym uszczerbkiem dla rodziców, po
drugie w sytuacji gdy dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możliwości
samodzielnego utrzymania się.
